Zgodnie z treścią przepisu art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Stosownie zaś do art. 172 § 2 k.c. po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.
Dla prawidłowego zrozumienia instytucji zasiedzenia, zasadnym jest rozróżnianie pojęcia samoistnego i zależnego posiadacza. Zgodnie z przepisem art. 336 k.c., samoistnym posiadaczem jest osoba, która faktycznie włada rzeczą tak jak właściciel, natomiast posiadaczem zależnym jest osoba, która włada rzeczą jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub osoba mająca inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą.
Dobra i zła wiara posiadacza ma istotne znaczenie przy obliczaniu okresu potrzebnego do stwierdzenia zasiedzenia.
Pojęcie dobrej wiary nie zostało w sposób wyraźny uregulowane w żadnym akcie prawnym związanym z zasiedzeniem.
Posiadacz w dobrej wierze ma, nie budzące poważnych wątpliwości, przekonanie, że przysługuje mu prawo własności rzeczy. Sytuacja taka w praktyce rzadko ma jednak miejsce.
Zła wiara dotyczy natomiast posiadacza, który wie albo powinien wiedzieć, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie.
Adwokat Cejrowski prowadzi sprawy o zasiedzenie nieruchomości w Gdańsku i Tczewie.
