Zazwyczaj słyszymy, że leczenie osoby uzależnionej odbywa się w sposób dobrowolny. To ona sama musi zaakceptować problem, z jakim się mierzy i spróbować stawić mu czoła. Istnieje jednak możliwość przymusowego leczenia odwykowego. Jakie kroki mogą podjąć najbliżsi, aby zmusić uzależnionego do podjęcia terapii? Co jest podstawą do takiego orzeczenia i jakie są przesłanki zobowiązania do leczenia?
Przymusowe leczenie odwykowe – jakie kroki należy podjąć?
Nie od dziś wiadomo, że wszelkiego rodzaju uzależnienia stanowią problem nie tylko dla osób bezpośrednio nich dotkniętych. Najczęściej cierpią na tym również najbliżsi. Jakie możliwości dają nam obowiązujące przepisy? Otóż w ich świetle nie ma podstawy do przymusowego leczenia osoby uzależnionej, nie mniej jednak istnieje procedura w przedmiocie zobowiązania się do podjęcia leczenia odwykowego.
W oparciu o ustawę z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi – wniosek o zobowiązanie do leczenia odwykowego musi być złożony do sądu przez prokuratora lub gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych. Komisja ma uprawnienia do skierowania osoby z uzależnieniem na badanie przez biegłych w celu wydania opinii dotyczącej rodzaju uzależnienia oraz wskazania rodzaju zakładu leczniczego.
Wniosek może złożyć każda osoba, która może udokumentować rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylania się od pracy albo systematyczne zakłócanie porządku lub porządku publicznego. Przydatne w dokumentacji może być powołanie się na interwencje policji, pobyty w izbie wytrzeźwień, badania lekarskie, opinie psychologa itp.
Postępowanie w przedmiocie zobowiązania do leczenia odwykowego prowadzi sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby uzależnionej. Zaistnienie dwóch przesłanek jednocześnie, a więc przesłanki medycznej i społecznej, może skłonić sąd do uwzględnienia wniosku. Orzeczenie może zobowiązać uzależnionego do poddania się terapii stacjonarnej lub niestacjonarnej.
Obowiązek poddania się leczeniu trwa tak długo, jak jest to konieczne, jednak maksymalnie 2 lata od chwili uprawomocnienia postanowienia.
